Μαρτίου 30, 2009 at 8:38 μμ
γραφει ο Ιων.Κυριακακος
Δυο αξιοπρόσεκτα μονόπρακτα στο θέατρο Εκάτη.
Το θέατρο Εκάτη, εγκάρδια φιλοξενεί στη σκηνή του δυο αξιοπρόσεχτα μονόπρακτα: “Φθόνος Μότσαρτ & Σαλιέρι” του Πούσκιν (διασκευή-ανάπλαση Δημήτρης Νταβέας) και “Η πιο δυνατή” του Στρίντμπεργκ (μετάφραση Πέλος Κατσέλης).
“Η πιο δυνατή” είναι ένα αξιοπρόσεκτο μονόπρακτο από τεχνική άποψη, γιατί ενώ έχει δύο πρόσωπα, την κυρία Χ και την δεσποινίδα Χ, η δεύτερη μένει αμίλητη και έτσι το έργο γίνεται μονόλογος. Με τέλεια τέχνη, καταφέρνει ο Στρίντμπεργκ και συγκεντρώνει την προσοχή του θεατή, πιο πολύ στη γυναίκα που δεν μιλάει, παρά στην άλλη. Πρόκειται για μια ερωτική αντιδικία. Δύο γυναίκες διεκδικούν τον ίδιο άντρα, ανταλλάσσοντας σκληρές λέξεις και σκληρά βλέμματα. Τη σύζυγο την ερμηνεύει πολύ πιστικά η Αλίσια Φωτιάδου και την ερωμένη πολύ δραματικά η Καλλίστη Αγγελάκη, ζώντας και οι δυο το δράμα της αμφιβολίας.
Το μονόπρακτο “Μότσαρτ & Σαλιέρι”, του Αλεξάντερ Πούσκιν, είναι ένας διάλογος σκληρός, που βγάζει στο φως όλη την αντίφαση της ψυχής, με ουσιαστικό κίνητρο την εσωτερική αγωνία. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με θεωρίες που απασχολούν την διάνοια. Βρισκόμαστε μπροστά σε ζωντανότατη θεατρική δράση, που διεγείρει και τον πιο αστόχαστο άνθρωπο. Οι δυο δημιουργοί, σε μια τέλεια σκηνοθετική αντιδικία, ξυπνάνε στον θεατή όλη την αγωνία που σπαράσσει τη ζωή του μουσικού δημιουργού. Σ’ αυτό το έργο που σκηνοθέτησε η Βαλεντίνη Λουρμπά, αποδεικνύεται ότι η μουσική συγκλονίζει τόσο την ψυχή του ανθρώπου, ώστε παραδίδεται χωρίς όρους και αντιστάσεις. Οι σκέψεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις, δημιουργούν έναν έντονο διάλογο, τον οποίο εκφράζουν οι δύο θαυμάσιες ηθοποιοί, Αλίσια Φωτιάδου και Καλλίστη Αγγελάκη. ‘Όλον αυτόν τον τρικυμισμένο ωκεανό εξομολογήσεων και αντιθέσεων, που βάζει ο Πούσκιν στο στόμα του Σαλιέρι, τον αποδίδουν θαυμάσια οι δυο αυτές καλλιτέχνιδες, που επέλεξε η Βαλεντίνη Λουρμπά. Βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικές ερμηνείες, που παρασύρουν στη δύνη τους το κοινό. Έχει ήδη τελειώσει ο συγκλονιστικός μονόλογος, όπου ο Σαλιέρι φτάνοντας σε παροξυσμό αναφωνεί: “Που είναι ουρανέ η χρυσή σου δικαιοσύνη;”, όταν μπαίνει ο Μότσαρτ και η συγκρουσιακή συζήτηση φτάνει σε τραγικό αδιέξοδο. Οι θεατές σχεδόν συμμετέχουν στα δρώμενα, ψιθυρίζοντας φράσεις της προσωπικής αγωνίας τους. Οι δύο ήρωες, αναμιγνύουν στην κουβέντα τους τον Μπομαρσέ και συζητούν για το πώς δηλητηρίασε κάποιον. Ο Μότσαρτ όμως εδώ λέει: “Είναι ασυμβίβαστη η μεγαλοφυΐα με την κακουργία.”. Και έτσι αρχίζει η ιστορία να μπαίνει σε φάση τραγική κι όχι απλά δραματική. Ο Σαλιέρι ενώ σκέφτεται να αυτοκτονήσει ο ίδιος, μετανιώνει και ρίχνει το εξατμισμένο δηλητήριο στο κρασί του Μότσαρτ. Αποτυγχάνει όμως, και αρχίζει ένας ανατριχιαστικός μονόλογος του Μότσαρτ με τον οποίο τελειώνει και το έργο. Οι θεατές, όταν φεύγουν από μία τέτοια συγκλονιστική διαμάχη των διερωτήσεων και του ωμού ρεαλισμού των απαντήσεων, φεύγουν συγκινημένοι και πολύ πιο ώριμοι άνθρωποι. ‘Όπως λέει ο Παύλός στην προς Κορινθίους επιστολή του “Θέλω να κάνω το καλό, αλλά κάνω το κακό”. ‘Έτσι πάντοτε είναι οι άνθρωποι.
Συντελεστές του έργου:
Διασκευή-ανάπλαση: Δημήτρης Νταβέας
Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Λουρμπά
Μουσική επιμέλεια: Πάρις Νικολακέας
Εικαστική επιμέλεια: Κοσμάς Πανωρίδης
Φωτογραφία: Χρήστος Ακρίδας
Φωτισμοί: Ανδρέας Νικολόπουλος
Τους ρόλους ερμηνεύουν η Αλίσια Φωτιάδου και η Καλλίστη Αγγελάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου